"ป่าหิมพานต์” เป็นป่าที่ปรากฏชื่อในไตรภูมิพระร่วง วรรณคดีทางพุทธศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดของไทยเป็นพระราชนิพนธ์ของพญาลิไท กษัตริย์แห่งกรุงสุโขทัย ที่ประสงค์ให้คนเราได้รู้จักแยกแยะความดี ความชั่วและรับทราบถึงผลกรรมของการกระทำเหล่านี้ ซึ่งนอกจากจะกล่าวถึงภพ ภูมิต่างๆ แล้ว ยังได้พูดถึงป่าหิมพานต์ด้วยว่าเป็นป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล เป็นดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่บนเชิงเขาพระสุเมรุ มีเนื้อที่กว่า ๓,๐๐๐ โยชน์ (๑ โยชน์เท่ากับ ๑๖ กม.) มียอดเขาอันสลับซับซ้อนถึง ๘๔,๐๐๐ ยอด มีสระใหญ่ถึง ๗ สระ เช่น สระอโนดาต สระฉันทันตะ และสระกุณาละ เป็นต้น ในผืนป่าอันกว้างใหญ่นี้เป็นที่สถิตของเทพเทวดา ผู้ทรงคุณวิเศษต่างๆ ทั้งฤษี นักสิทธิ์ วิทยาธร นักบวช รวมถึงสิงสาราสัตว์ที่แปลกพิสดารที่เรารู้จักในนาม "สัตว์หิมพานต์” ซึ่งกล่าวกันว่าเป็นสัตว์ในจินตนาการที่สร้างสรรค์ขึ้นจากแรงบันดาลใจอันได้รับอิทธิพลมาจากเรื่องราวในคัมภีร์ต่างๆ ทั้งศาสนาพราหมณ์ ฮินดู และพุทธ