ทั้งไทย ลาว เวียดนาม กัมพูชา เมียนมา มาเลเซีย บรูไน ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และอินโดนีเซีย ล้วนมีพื้นฐานการแต่งกายแบบ "ใส่ผ้าถุง นุ่งโสร่ง”
คนไทยทั่วไปเรียก "ผ้าถุง” หรือ "ผ้านุ่ง” ทางเหนือและอีสาน รวมถึงชาวลาวเรียก "ผ้าซิ่น” ส่วนทางใต้ของไทย ชาวชวา ชาวมลายู เรียก "โสร่ง” ชาวเมียนมาเรียก "ลอนยี” ลวดลายของผืนผ้าและลักษณะการสวมใส่บางอย่างจะบอกถึงชนชาติได้
ผ้าถุงหรือผ้านุ่งของไทยยังมีให้เห็นทั่วไปในปัจจุบันและถือเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงในชนบท โดยเฉพาะวัยคุณป้าคุณย่าคุณยาย เมื่อมีงานเทศกาลประเพณีและการเข้าวัดในงานบุญ ผ้าถุงผ้านุ่งจึงมักสวยงามเป็นพิเศษด้วย แม้กระทั่งในงานสังคมชั้นสูงในกรุงเทพฯ และเมืองใหญ่ก็ยังเห็นการแต่งกายอย่างงดงามด้วยผ้าถุงเช่นกัน
การนุ่งผ้าถุงของชาวไทยทั้งชายและหญิงเป็นรูปแบบการแต่งกายที่มีมาตั้งแต่สมัยสุโขทัยหรือก่อนหน้านั้น ดังมีกล่าวไว้ในหนังสือสมุดภาพแสดงเครื่องแต่งกายตามสมัยประวัติศาสตร์และโบราณคดี ของกรมศิลปากร ว่า "การแต่งกายสตรี ส่วนมากนิยมนุ่งผ้ายาวครึ่งแข้ง รัดกลีบซับซ้อนมากชั้น มีเข็มขัดขนาดใหญ่คาดทับ ประดับด้วยลวดลายละเอียดมาก ทั้งชายผ้าเป็นกาบขนาดใหญ่ ตรงด้านหน้าหรือยักเยื้องไปทางด้านข้าง บุคคลธรรมดาทั้งชายและหญิงมักนิยมนุ่งผ้าโจงกระเบน”